Annemieke Stallaert vecht voor Lekdijkbewoners in Alblasserwaard

REGIO • Tijdens het debat over de Lekdijk bij Waterschap Rivierenland viel Annemieke Stallaert (VVD) op door haar vasthoudendheid. Ze is lid van de commissie Waterveiligheid en heeft zich vastgebeten in het onderwerp.

De vergaderingen van het waterschap verlopen meestal vrij gemoedelijk, maar in februari was dat anders. De vragen van de commissieleden waren scherper dan gebruikelijk, vooral Stallaert was kritisch. Als vervolg op die vergadering diende de VVD-fractie op 6 maart twee A4’tjes in met vragen over het schadebeleid. “De nadruk moet volgens ons liggen op goede nulmetingen en monitoring. Als dat goed gebeurt, is het zoeken naar een oorzakelijk verband niet meer zo’n issue.”

Betrouwbaar
Het gaat Stallaert niet alleen om de Lekdijk, maar ook om komende dijkverzwaringen. “We nemen nu de besluiten voor de dijkverzwaring in Neder-Betuwe, dus we moeten de juiste lessen trekken en er conclusies aan verbinden. Ik maak me zorgen. Hebben we echt iets geleerd? Ik vind dat we ruimhartig moeten zijn tegenover mensen met schade. Volgens de nieuwe normen, die uitgaan van meer hoosbuien, moeten veel dijken nog een keer verhoogd worden. Dus los van de vraag of wat er gebeurd is goed was en of we de eindzetting hebben bereikt, hebben we nog vóór de schade van de ene dijkverzwaring is afgehandeld alweer te maken met de volgende. Dan moet je zorgen dat je je opstelt als betrouwbare overheid.”

Niet tevreden
In december stelde Stallaert met haar fractie een serie vragen over het ontstaan van de schades rond de Lekdijk tussen Kinderdijk en Gelkenes. Met de antwoorden die ze kreeg is ze nog niet tevreden. “De antwoorden dwingen ons om nog eens het goede gesprek aan te gaan met elkaar. Wat lastig is: dit dossier maak je je niet op een achternamiddag eigen. Niet iedereen wil of kan zo diep in de materie duiken. Ik zoek naar het beste moment, en de juiste manier, om de discussie te voeren.”

Heemraad onwetend
De manier waarop de besluitvorming verliep moet onder de loep, vindt ze. “In de oorspronkelijke eisen stond dat heipalen niet meer dan 5 millimeter verplaatst mochten worden en die eisen zijn naderhand losgelaten. Je kunt niet zomaar zoveel extra spanning op een huis zetten. Als ik vraag wie dat besluit heeft genomen, komt er uiteindelijk uit dat dit niet bij de heemraad bekend was. En dat er zoveel schade was ook niet. Dan is de vraag: zitten we voldoende aan het stuur bij dit soort belangrijke beslissingen? Er is sprake van verschuivingen die een factor tien erger zijn dan oorspronkelijk was toegestaan. Een besluit dat je meer risico’s toestaat op dijkwoningen moet op zijn minst bestuurlijk worden afgedekt.”

Machtig instituut
Stallaert vindt dat Waterschap Rivierenland lessen moet leren uit wat mis is gegaan. “We hebben veel verstand van techniek, maar onze maatschappelijke en politieke sensitiviteit kan beter. We hebben als waterschap soms niet in de gaten dat de burger zich een eenling voelt tegenover een machtig instituut. We moeten ons vandaag op een andere manier tot inwoners verhouden. Waterschap en dijkbewoners moeten het samen doen.”

Vragen Lekdijkbewoners
Ze sprak veel Lekdijkbewoners en noteerde hun bezorgde vragen, die ze meegaf aan het College van Dijkgraaf en Heemraden. “Het is belangrijk dat die vragen beantwoord worden door het lopende onderzoek. Is er bijvoorbeeld structureel sprake geweest van overstort, moest er meer beton in het gat dan er volgens de berekeningen in had moeten gaan? Dat zou kunnen betekenen dat je een lek hebt. Ook zie je dat scheuren op de dijk en opritten nog altijd groeien. De hamvraag is dan ook of we de eindzetting nu hebben bereikt.”

Opnieuw aan de beurt
“De uitkomsten van het onderzoek naar de technische staat van de dijk zullen bepalend zijn voor de termijn waarbinnen de Lekdijk opnieuw aan de beurt is. Voor het zover is moet je als waterschap alle vragen die er leven beantwoorden. Alleen zo herstel je het vertrouwen. Ik ben er niet op uit onvrede te voeden, maar wil juist laten zien dat we wat hebben geleerd van het rapport van Van der Vlist.”

Optimisme
Ondanks alles is er reden voor optimisme, vindt ze. “Het zijn molens die langzaam malen, maar er worden stappen gemaakt. Als ik kijk naar Neder-Betuwe, daar werken toegewijde casemanagers die echt met de mensen om tafel gaan zitten. Er is weinig weerstand meer tegen het plan en iedereen snapt dat we soms moeilijke keuzes maken.”

Les leren
Tijdens oud en nieuw kreeg ze een berichtje: “Iemand schreef: ‘Wat fijn dat je er in het afgelopen jaar voor ons was, het is zo fijn dat er iemand naar ons luistert’. We kunnen ons niet met individuele gevallen bemoeien, maar we voelen ons wel verantwoordelijk voor de goede afhandeling van het traject. En ik wil in ieder geval voorkomen dat het bij een ander dijktraject op dezelfde manier misgaat, die les wil ik helpen leren.”