Gemeenschapszin onder druk?
Onlangs belichtte De Groene Amsterdammer de invloed van forensen op Culemborg. Zo zou de gemeenschapszin onder druk komen te staan door het gebrek aan binding en verbinding met elkaar. Grote uitlegwijken als Parijsch, ‘ver van het centrum’ (…) brengen de stad, zoals in het artikel beschreven, ‘in disbalans’. Jongeren uit de stad hebben weinig aan de vele riante gezinswoningen en vinden nauwelijks een eigen woonplek.
Het thema ‘verbinding’ verwoordt Bert de Weerd, vice voorzitter van de parochie van de verkochte Barbarakerk aan de markt, enorm actueel. Hij ziet dat bepaalde extreme acties in de maatschappij voorkomen uit het gebrek aan die verbinding. Bijzonder is dat de wijk Lanxmeer benoemd wordt als voorbeeld van gemeenschapszin, ontmoeting en hulp voor elkaar. Bereikt door ruimte te geven aan de ‘gedeelde publieke ruimte’. Dat laatste levert ontwikkelaars elders misschien minder geld op, maar zorgt wel voor verbinding en daarmee - mooi meegenomen- lagere zorgkosten.
Ben ik het eens met de conclusies van het artikel?. Dat niet helemaal. Culemborg verandert niet in een forensenstad, maar is dat al lange tijd. En is er minder binding?. Het is een maatschappelijk verschijnsel dat we meer online kopen en contact onderhouden, korter betrokken zijn bij vrijwilligerswerk en wat drukker bezig zijn met ons eigen leven. De druk in de maatschappij is groter en we blijven meer hangen op sociale media.
Wat ik buiten dat ervaar, is dat we in Culemborg juist ook enorm genieten van onze stad en omgeving. Zaterdags en s avonds zitten de terrasjes lekker vol. Op cultureel, sport en -natuurgebied is er veel te doen. De ‘import’ mengt zich hierin en ontdekt vanzelf wat er te doen is of zet zichzelf in. Dat brengt ook kleur aan de stad. De verschillen in oplossen van het huisvestingprobleem moeten elkaar misschien maar aanvullen. PvdA’er Dagdag voor meer sociale woningbouw en wethouder Wichgers gericht op bouwen voor de mbo-functies. Hoewel de laatste moet ‘wennen aan de prijzen die aan de orde zijn’. Haar verzuchting dat de markt zijn eigen ding doet en dat we daarmee hebben te leven, lijkt me politiek stof tot nadenken.
Simon Dijk